[289] Katedra

Opowiadanie Dukaja jest średnio interesujące fabularnie – to raczej nie jest coś, co czyta się z zapartym tchem, bo i problem nie jest szczególnie ważki, a wydarzeń w gruncie rzeczy niewiele. Ciekawość budzi jedynie przedstawienie tytułowej Katedry, interesujący jest sam koniec. Czy jednak rzeczywiście za jego wieloznacznością czai się jakiś niespotykany kunszt? Moim zdaniem nie – jest to po prostu fragment dobrze podlegający interpretacji, ale nie stawiający nowych pytań. To raczej klasyczne zetkniecie z Innym lub szaleństwo – jak sobie na to odpowiemy jest już naszą sprawą.

Katedra uwiodła mnie warstwą językową. To naprawdę coś, co na długo pozostanie mi w pamięci, bo Dukaj pokazał rzadko spotykaną maestrię pod tym względem. Zdania pod kątem swojej budowy i długości doskonale współgrają ze stanem głównego bohatera – początkowo są krótkie, jakby nieco urwane, kiedy ksiądz wie jeszcze niewiele na temat Katedry i rzekomego świętego, wraz z rosnącą wiedzą się wydłużają i nabierają płynności, by w ostatnich partiach tekstu na powrót stać się urwanymi. Tym razem jednak w zupełnie inny sposób – wieloznaczny, niepokojący.