[34] Kłamca: Bóg marnotrawny

Opowiadań w tym tomie jest sześć. Trzy w pierwszej części „Jak On mnie posłał…” i trzy w drugiej „…Tak i ja Was posyłam”. Biblijne nawiązanie w tym przypadku odnosi się do Lokiego, który zyskał dwóch współpracowników, pomagających mu w wykonywaniu kolejnych zadań. Poza zmianami w życiu zawodowym boga, zmieniło się również jego życie osobiste, zamknął pewien rozdział. Mści się na nim również przeszłość – współudział w zniszczeniu Valhalli, kilka dawno zawartych znajomości. W jednym z opowiadań wyjaśniono również cóż cennego jest w piórach zbieranych przez Lokiego, po co mu one i pokrótce przedstawiono teorię ograniczoności zasobów. Sam nordycki bóg został na chwilę Jezusem. W skrócie można powiedzieć, że ilość i jakość wydarzeń w opowiadaniach jest na wysokim poziomie.

W recenzji poprzedniego tomu zastanawiałam się, dlaczego z Michała zrobiono tak nieczułego chama. Podczas lektury „Boga marnotrawnego” musiałam zweryfikować ten pogląd – anioł potrafi być ujmująco czuły i miły. Jeśli na kimś mu zależy. Wtedy też lepiej nie wchodzić mu w drogę, bo może się to źle skończyć – nawet boski sługa  nie cofnie się przed manipulacją i morderstwem w ochronie swoich bliskich. Michał stał się spokojniejszy, bardziej opanowany niż w części pierwszej – już nie chodzi cały czas wkurzony, nie krzyczy tez tak często. Pozostałe postacie również są dobrze wykreowane – zarówno te, które pojawiają się na krótko, jak i powracające wielokrotnie. W przypadku dwóch wspomnianych wcześniej współpracowników Lokiego można mówić o pewnej wtórności, są sztampowi. Jeden bystry i przystojny, a drugi niezbyt rozgarnięty i wszystko potrafi zepsuć. Mimo to stanowią interesujący duet i wpasowują się w ogólny poziom książki.

Po raz kolejny Ćwiek sięga po dawne wierzenia – tym razem mamy do czynienia z bogami olimpijskimi, Boga Pająka z wierzeń Afryki Zachodniej i oczywiście dalej poznajemy wizję chrześcijaństwa według Ćwieka. Pod czas lektury chwilami zastanawiałam się, dlaczego to cykl Inkwizytorski Piekary jest nazwany obrazoburczym, skoro i „Kłamcy” pod tym względem niewiele brakuje.

„Kłamca: Bóg marnotrawny” jest lepszą książką niż pierwsza część, opowiadania są ciekawsze. Nie czyni to z niej arcydzieła, w żadnym razie nie jest literaturą ambitną, ale jest przyjemną i lekką lekturą, akurat na leniwe letnie popołudnia.