[200] Margo

Nie pamiętam już, kiedy ostatnio przypadkowo wybierałam książkę. Od dawna planuję, co chcę przeczytać, mniej więcej kiedy, wiem, o czym będzie wybrana przeze mnie książka. Margo wybrałam całkiem losowo, widząc tylko, że ostatnio jest popularną nowością. Jaki jest efekt?

Margo mieszka w ponurej miejscowości Bone. Nic dobrego się tam nie dzieje: przestępczość na zatrważającym poziomie, narkomania, znieczulica osiągająca niesamowity poziom. Jej marzeniem jest wyjechać, ale gdy staje się to możliwe, okazuje się, że reszta świata też wcale nie jest lepsza. Coś z tym musi zrobić…

Pierwsze, co zauważa się w trakcie czytania to klimat. Umiejętnie budowany, czuć narastającą grozę, która od czasu do czasu zanika, by powrócić ze zdwojoną siłą. Napięcie rośnie i opada w miarę rozwoju wydarzeń, a i te nie pozostawiają nic do życzenia. Fabuła jest nieprzewidywalna oraz wstrząsająca, nie tylko za sprawą licznych morderstw, ale i przedstawienia motywów je wywołujących oraz reakcji otoczenia. Jedyny element, który nieco rozczarowuje to wątek choroby Margo: wydaje mi się trochę naciągany i niepotrzebny, burzy też klimat i konstrukcję samej bohaterki.

A z konstrukcjami postaci i bez tego bywa kiepsko. Są dość jednolite, przedstawione powierzchownie – większość jest po prost zła, nie ma w nich dobrych cech. Oczywiście, ma to uzasadnienie w punkcie widzenia Margo i przesłankach do jej działań, ale nieco rozczarowuje. Postacie pozytywne (bardzo nieliczne) też rzadko mają konkretne rysy charakteru i nie odgrywają większych ról. Na ich tle wyróżnia się sama Margo, którą poznajemy dzięki narracji pierwszoosobowej i jest całkiem zgrabnie stworzona, łącznie z przemianą, którą w trakcie rozwijania się fabuły przechodzi.

Margo jest całkiem interesującą powieścią z dobrą fabułą. Zapewnia rozrywkę na wieczór, ale nic więcej. Szybko też się o niej zapomina, bo w gruncie rzeczy nie ma w niej nic wyjątkowego, czy szczególnie wartego uwagi.