[182] Wehikuł czasu

Lubię fantastykę, ale muszę przyznać, że słabo u mnie z klasyką gatunku. Pewne książki czytałam dawno, innych nawet zaczynać mi się nie chciało. Do tej pory nie czytałam Lema, Wellsa poznałam dopiero teraz, kiedy pojawił się na liście lektur obowiązkowych. Te braki zamierzam nadrobić, ale na razie słabo mi idzie.

Wehikuł czasu jest opowieścią o podróżny w przyszłość. Naukowcowi udało się stworzyć tytułowy wehikuł i zapragnął poznać przyszłość, która czeka ludzi.

Początek nie był zbyt ciekawy. Stanowił opis tego, co Podróżnik zamierzał zrobić, jak działał jego wehikuł i na próbie udowodnienia, że rzeczywiście działa. Dopiero późniejszy opis podróży i przyszłości staje się interesujący. Wells tworzy świat pozornie idealny i szczęśliwy. Niestety, za fasadą zabawy i radości pozostaje ukryta groza i niebezpieczeństw. Autor stworzył świat, który chyli się ku upadkowi po tym, jak osiągnął szczyt swoich możliwości rozwojowych. Nie jest to wizja optymistyczna i nie pozostawia miejsca na optymizm, choć jest okraszona kwiatowym i słonecznym wyglądem Ziemi.

Bohater powieści nie stroni od umoralniających wypowiedzi oraz licznych ocen społeczeństwa przyszłości, choć nie wszystkie są zgodne z prawdą, co sam zauważa. Jednocześnie na wizję upadku nakłada rozwój i ocenę społeczną współczesnych sobie ludzi. Co ciekawe, mimo że odruchowo stawia się znak równości między czasami, w których Podróżnik się urodził, a czasami życia autora, to jednak nie można powiedzieć, że na pewno są tymi samymi – nie ma ku temu żadnych przesłanek. Dodaje to uniwersalności przesłaniu powieści oraz sprawia, że czytanie Wehikułu czasu nawet po latach jest interesujący.

W kwestii postaci trudno się zachwycać, ponieważ dość słabo są przedstawione. Koniec XIX wieku, w którym powieść powstała, to jeszcze nie są czasy, kiedy skomplikowane postacie i ich tło psychologiczne są już popularnymi środkami w warsztacie pisarza, co wyraźnie widać w Wehikule czasu. Postacie przedstawione są słabo, powierzchownie lub wcale. Niestety, tyczy się to także głównego bohatera, o którym wiemy tyle, ile wyczytamy między wierszami.