[127] Białe jak śnieg

Po raz kolejny muszę zachwycić się nad przedstawieniem Lumikki. Simukka pokazuje ją z trochę innej strony niż dotychczas. W kreacji bohaterki nakładają się na siebie dwa obrazy – teraźniejszy i przeszły, która wciąż warunkuje pewne zachowania. Poznajemy kolejne ważne wydarzenia w życiu dziewczyny. W poprzednim tomie było sporo nawiązań do przemocy jakiej doświadczyła, natomiast teraz pojawia się wątek z pierwszej miłości. Wydaje się, że przeszłość bohaterki jest konsekwentnie wybierana jako motyw przewodni kolejnych części i zastanawiam się, co będzie nim w ostatnim tomie – przypuszczam, że domniemana siostra, o której i w Białe jak śnieg można było trochę poczytać.

Wspominałam o pierwszej miłości Lumikki i muszę przyznać, ze została opisana w piękny sposób. Delikatny, naturalny. W gruncie rzeczy niewiele można dowiedzieć się na jej temat, ale każdy opis jest na swój sposób poetycki i nieco wyidealizowany.

Białe jak śnieg ma oczywiście wątek kryminalny, ale po raz kolejny nie jest on ani nadzwyczaj rozbudowany, ani nowatorski. Nie ma co liczyć na zwroty akcji, choć pojawia się kilka emocjonujących wydarzeń. Cały czas jest tylko interesującym dodatkiem do postaci Lumikki i służy jako tło wyraźniej pokazujące ją i zmiany, jakie przechodzi, a także wskazującym, że w powieści są jeszcze tajemnice, które warto poznać.

Białe jak śnieg jest bardzo udaną kontynuacją serii. Trochę różni się od poprzedniego tomu, ale utrzymuje wysoki poziom narzucony przez Czerwone jak krew i czytałam z naprawdę dużą przyjemnością.