[28] Opowieść o Ragnaroku – „Kłamca”

Loki, uwolniony z lochu po upadku Valhalli, rozpoczyna nowe życie – uczciwie zarabia pierzastą walutę (określenie samego boga) pomagając aniołom sprawować pieczę nad Ziemią i ludźmi. Jego metody są dość niekonwencjonalne i nie do końca zgadzają się z tymi używanymi przez anioły. I o to chodzi, tylko dlatego może być tak skuteczny.

Opowiadania są interesujące, ale nie trzymają poziomu – są lepsze i gorsze. W każdym stopniowo poznajemy świat, w którym przyszło żyć Lokiemu. I tu pojawiają się niedociągnięcia. Ćwiek tak bardzo posunął się do przedstawiania świata bez tłumaczenia, co jest czym, aby czytelnik wszystko uznał za oczywiste i naturalne, że nie wszystko jest jasne. Nie wiadomo na przykład do czego zarabiane przez Lokiego pióra służą, po co je zbierać i czemu są cenne.

Kreacja postaci jest bardzo dobra. Wszyscy żyją, mają charaktery, emocje. Szczególnie dobra jest postać Michała, choć nie pojmuję, czemu takiego chama z niego zrobiono. Niby oczywiste, że jako anioł śmierci nie może być zbyt miły, ale e „Kłamcy” traci cechy anielskie. Zresztą nie on jeden. Żeby było dziwniej – Loki wydaje się całkiem sympatyczną, dobrą postacią, a anioły skończonymi draniami. Nie było to chyba zamierzeniem autora, co można wywnioskować, po tym ile razy Loki był nazywany kłamcą, odnoszono się do niego z pogardą i niechęcią.

Dodatkowym smaczkiem w „Kłamcy” jest na pewno mieszanka kulturowo-wierzeniowa. Prócz wyraźnych nawiązań do chrześcijaństwa i wierzeń nordyckich mamy masę pomniejszych wierzeń, trafił się nawet perski demon. Ciekawostką jest to, że anioły musiały przejąć obowiązek decydowania o tym, co dobre i należy czynić po odejściu Boga. Deizm we współczesnej literaturze fantastycznej jest coraz popularniejszy.

„Kłamca” jest całkiem przyjemną lekturą i sporo ciekawostek można w nim dostrzec, ale tylko w trakcie lektury. Później bardzo szybko odchodzi w zapomnienie – książkę skończyłam czytać tydzień temu, a aby napisać tę recenzję musiałam mocno posiłkować się notatkami powstałymi w trakcie lektury. Książka nie ma nic, co sprawiłoby, że można do niej wrócić lub specjalnie miło wspominać. No, może poza okładką. Loki dobrze wygląda.

Ocena: 4/6
Recenzja ukazała się również na webook.pl