[172] Biała izba

Amanda jest dziewczyną, która nie do końca radzi sobie z życiem. Ma problem z nawiązywaniem relacji z ludźmi, jej rodzina zdaje się skrywać jakąś niepokojącą tajemnicę i na dodatek co noc śnią jej się koszmary. W końcu okazuje się jednak, że jej problemy są o wiele większe niż się wydaje…

Biała izba jest krótka, ale to prawdziwy majstersztyk. Gałgan już od początku znakomicie tworzy klimat książki – mroczny i groźny. Później staje się dodatkowo tajemniczy i niepokojący, a czytelnik z łatwością zaczyna współczuć głównej bohaterce, tym bardziej, że narracja pierwszoosobowa jest bardzo przekonująca i zachęca do interakcji z Amandą – liczne pytania, które zadaje sobie dziewczyna zadaje również czytelnik, nie do końca rozumiejąc jej sytuację.

Powieść w gruncie rzeczy stanowi doskonałe studium psychologiczne głównej bohaterki. Początkowo wydaje się zwykłą dziewczyną z traumatyczną przeszłością, później osobą pogrążoną w depresji, jednakże prawdziwe rozwiązanie naprawdę potrafi zaskoczyć i dlatego nie chcę o nim zbyt wiele pisać. Myślę jednak, że każdemu przypadnie do gustu.

Zresztą nie tylko zakończenie jest bardzo dobre, ponieważ fabuła również nie pozostawia nic do życzenia. Stanowi splot zwyczajnych codziennych wydarzeń z tymi bardziej niezwykłymi oraz groźnymi. Wśród nich łatwo się zagubić i trudno odróżnić prawdę od fikcji, z którą bohaterka ma do czynienia. Myślę, że jest jedną z najważniejszych zalet książki – pozwala czytelnikowi poczuć się równie zagubionym i przestraszonym, co główna bohaterka, a taki efekt udaje się osiągnąć niewielu autorom.

Po przeczytaniu Białej izby zaczęłam przeglądać LC w poszukiwaniu innych książek tej autorki. Z żalem odkryłam, że nie ma, ale nie tracę nadziei, że jeszcze kiedyś jakaś się pojawi.

Autor: Monika Gałgan

Tytuł: Biała izba