[102] Tatuaż z lilią

Mam wrażenie, że polskie paranormal romance, to coś, co właściwie nie istnieje lub, jeśli jest, to jest niedostatecznie promowane. Dopiero jakiś czas temu ukazała się seria Anlita Ewy Seno i jest to pierwsza polska seria z tego gatunku, którą kojarzę. Nie muszę chyba mówić, że już dawno chciałam ją przeczytać?

Akcja książki początkowo wydaje się dość zwyczajna – Nina wiedzie normalne życie: spotyka się ze znajomymi, przeżywa utratę bliskich. Oczywiście, by czytelnik się nie nudził, pojawiają się elementy tajemnicze, trochę jest też zwrotów akcji, ale elementów paranormalnych raczej nie widać. Za to zakończenie nadrabia wszystko – na kilkunastu ostatnich stronach jest ich mnóstwo. Normalne (albo mniej normalne, jak się później okazuje) życie Niny też nie jest nudne. Dzieje się dużo, jest dramatycznie, ale nie brakuje wydarzeń i zachowań bardzo typowych dla jej wieku. Nina mimo wielu cierpień pozostaje normalną nastolatką – z marzeniami, przyjemnościami i podejściem typowym dla swojego wieku. Trochę to zaskakujące, czasem brakuje mi głębszego portretu psychologicznego, jakichś emocji – czasami trochę za szybko przechodzi nad tragicznymi wydarzeniami do porządku dziennego.

Co jest najsilniejszą stroną książki? Dialogi. Absolutnie wszystkie były żywe, realistyczne i zabawne. Pod koniec wprawdzie miałam ochotę walić głową w biurko – dialog na ostatnich stronach był cokolwiek dziwny i nie do końca na miejscu – spodziewałabym się raczej czegoś bardziej dramatycznego, tymczasem rozmowa była w zasadzie o niczym.

W kwestii postaci pobocznych Seno nie zawiodła – mają określone charaktery i często poznajemy je lepiej niż główną bohaterkę – szczególnie dotyczy to pierwszego strażnika Niny. Można go poznać z wielu stron, które wzajemnie się na siebie nakładają, tworząc spójny i wiarygodny obraz. Wprawdzie momentami pojawiało się trochę schematów, ale nie raziły.