[91] Zbrojni

Humor, który momentami  mnie irytowała w poprzednim tomie, tym razem zdecydowanie do mnie trafiał. Może nie było jakiś nagłych wybuchów śmiechu, ale parę razy padło pytanie dlaczego szczerzę się do książki. No cóż, szczerzę się, bo bohater powiedział coś zabawnego. Szczerzę się, bo pojawiło się kolejne nawiązanie do jakiegoś utworu popkulturalnego, które w kontekście było zabawne. Albo opis, dziwny i ciekawy pomysł autora… Krótko mówiąc: powodów do szczerzenia się było dużo. Właściwie przez cały czas.

Tym razem fabuła była kryminałem, a wątki paranormalne to tylko świat i kilku nieludzkich bohaterów. Cała reszta mogłaby się pojawić w każdym innym kryminale i byłby to kryminał bardzo przyzwoicie skonstruowany. Przewidywalność, na którą narzekałam w recenzji poprzedniego tomu tu nie występowała. Nawet gdy domyślałam się, kto jest przestępcą zostałam zaskoczona – poszlak wskazujących zabójcę było dość mało, a fabułę Pratchett skomplikował tak, że można było się pogubić w gąszczu różnych wskazówek.

Żeby nie było nudno, autor prócz poszukiwań złodzieja i mordercy do fabuły wplótł zamieszki w mieście i konflikty na tle rasowym. Tym razem można było dostrzec w nich wiele prawdziwych elementów, obecnych i w naszym, rzeczywistym życiu.

„Zbrojni” nie są książką genialną, dalej są lekkim czytadłem na wieczór. Ale są dużo lepszym czytadłem na wieczór niż była „Straż! Straż!”.